Enthousiast begroeten ze elkaar weer in de koffiekamer van het bejaardenhuis, blij dat ze elkaar zien en blij dat ze de oudjes kunnen verwennen met koffie en een praatje.. Maar voordat  de bejaarden beneden komen hebben ze nog even tijd voor een persoonlijk babbeltje, er zijn op hun levensweg zoveel overeenkomsten, dat het bijna frappant is en…. ze vinden steun bij elkaar.

Tijdens de vele gesprekjes kwam ook ter sprake dat Babette zich totaal niet thuis voelde in de kerk en in de praktijk niets kon doen met hetgeen daar verteld werd.. en dat Jessica het geluk had gehad een pastoor te treffen die wel voor haar de juiste uitleg aan het geloof kon geven en daar in haar leven veel mee kon doen, daar veel steun aan had.. ze merkte het verschil tussen hen beiden. 

Babette had geen hoop en alles wat op haar pad kwam was heel zwaar voor haar en onrechtvaardig, terwijl Jessica zich  bevoorrecht voelde dat ze haar geloof had, waardoor ze anders met het leven en de gebeurtenissen kon omgaan, altijd vervuld was van hoop. 

Zo hadden ze samen heel wat af te babbelen.

De mogelijkheid deed zich voor dat Jessica de kans kreeg om bij een vereniging  mee te helpen met vieringen te maken, voor haar een kans om Babette iedere keer een hart onder de riem te steken. Ze had een droom dat ze Babette hiermee kon helpen.. ze had een enorme waardering voor Babette, voor haar eenvoud, voor haar eerlijkheid en oprechtheid in haar omgang met mensen.

Zo werd Babette zonder dat ze het wist de hoofdpersoon van de vieringen. Ze moesten in een eenvoudige taal geschreven worden zodat Babette  begrijpen kon waar het over ging, het moesten de gewone alledaagse dingen zijn waar over gesproken werd, voor iedereen herkenbaar en bruikbaar, er moest altijd een verrassingselement inzitten om de aandacht vast te houden. Er moest gebouwd worden aan het zelfvertrouwen van vrouwen...

Samen met haar vriendinnen mocht Jessica langzaam gestalte geven aan deze droom. Ze merkte dat hierop zegen rustte. Ze was dolgelukkig als Babette, en later meer vrouwen, lieten merken dat ze in de praktijk steun hadden aan de teksten, dat ze zich als vrouwen waardevoller gingen voelen en de sfeer tijdens deze bijeenkomsten werd steeds warmer en harmonieuzer. Babette kon zich staande houden al had ze er haar handen aan vol..

Toen kwam het moment dat Jessica moest stoppen met het verzorgen van deze vieringen, maar hoe moest het nu verder met Babette? Ze kon haar toch niet aan haar lot overlaten? 

Op een dag kreeg Jessica het gevoel dat ze Babette moest schrijven. Ze ging aan tafel zitten en als vanzelf rolden de woorden uit haar pen op papier. Ze schreef dat juist zij, Babette, die altijd het gevoel had gehad niet te voldoen omdat ze zich in de kerk niet thuis voelde, dat juist zij de hoofdpersoon steeds was geweest en dat zij niet de mindere was maar juist het echte ware geloof aanvoelde, dat zij van binnen op dezelfde golflengte zat als Jessica, (maar vroeger niet de gelegenheid had gekregen om te leren en toch haar zuiverheid had weten te behouden ), dat zij allebei samen met Kerstmis hun lot zouden dragen als sterke vrouwen die toch van het leven kunnen genieten, die opnieuw hun kracht zouden halen uit het Kerstkind ..

Babette liet weten dat deze brief haar op een positieve manier veranderd had en Jessica begreep dat zij allebei met Kerstmis opnieuw geboren zouden worden, want Kerstmis begint in het hart van de mensen. God heeft de vonk in ons hart gestopt, de vonk die gaat vlammen en zich verspreidt over alle mensen die daarvoor open staan.